Νέα ταλέντα...

Η κυρία Αννίτα Πάνια είναι γνωστή για την προσφορά της στην τέχνη του τόπου μας με το να ανακαλύπτει συνεχώς νέα ταλέντα από το γνήσιο λαϊκό στερέωμα. Πρόσφατα ανακάλυψε ένα νέο ταλέντο. Το όνομά του Κώστας Πάσσαρης. Ο Κώστας ξεκίνησε την καριέρα του πριν από έξι χρόνια όταν συγκλόνισε το Πανελλήνιο με τη γνήσια λαϊκό-αντισυμβατική τριλογία «Σκοτώνω, βιάζω, κλέβω». Η τότε συντηριτική κοινωνία δεν άντεξε το έρμα του Κώστα κι έτσι αυτός αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στο εξωτερικό. Μετά από περιπλανήσεις σε όλο τον κόσμο, ο Κώστας βρήκε ιδανικό χώρο έκφρασης στη Ρουμανία όπου και – όπως όλοι οι μεγάλοι έλληνες που φεύγουν στο εξωτερικό – διέπρεψε. Ο χρόνος έκανε τον κύκλο του και χθες η κυρία Πάνια μας παρουσίασε αποκλειστική συνέντευξη του Κώστα. Ο Κώστας επιθυμεί να επιστρέψει στην Ελλάδα, τον τόπο που τόσο πολύ τον πλήγωσε. Έχει ωριμάσει καλλιτεχνικά αλλά δεν θέλει να εκμεταλλευτεί την δημοσιότητά του. Προτιμάει να αρχίσει δίπλα στον Κατ-Μαν και τα άλλα παιδία. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι σύντομα θα τον απολαύσουμε από τη συχνότητα του Alter καθώς ο έγκρειτος δημοσιογράφος κύριος Χαρδαβέλλας μεσολάβησε για τη διευθέτηση κάποιων καθαρά τυπικών ζητημάτων όπως λήξη διαβατηρίου και μερικούς απλήρωτους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Μείνετε συντονισμένοι στο blog αυτό και σύντομα θα μάθετε περισσότερα.

Υ.Γ. Φήμες που φέρουν τον «Σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι» να αντέδρασε έντονα λόγω σύγκρουσης συμφερόντων είναι απολύτως αναληθείς. Όπως αποκλειστικά δήλωσε η κυρία Πάνια: «Φυσικά και δεν τίθεται θέμα βεντέτας, στον απόπατο που παρουσιάζω υπάρχει χώρος για όλους»

Γκάλοπ του κ...λου ή δημοψήφισμα;

Πάντα πίστευα (και πιστεύω ακόμα) ότι οι επιστημονικές μέθοδοι είναι ένα ισχυρό όπλο που μπορεί – όπως κάθε όπλο – να κάνει καλό ή κακό. Σε μία αναζήτηση του ορισμού της στατιστικής στο Google βρήκα:
«η Στατιστική είναι επιστήμη που επιχειρεί να εξαγάγει γνώση χρησιμοποιώντας εμπειρικά δεδομένα. Βασίζεται στη χρήση της στατιστικής θεωρίας, ενός κλάδου των εφαρμοσμένων μαθηματικών. Στη στατιστική, η τυχαιότητα και η απροσδιοριστία ορίζονται στα πλαίσια της θεωρίας πιθανοτήτων. Η πρακτική της στατιστικής περιλαμβάνει την σχεδίαση, συλλογή και ερμηνεία δεδομένων που προκύπτουν απο αβέβαιες παρατηρήσεις. Επειδή η στατιστική αποσκοπεί στην εξαγωγή των «καλύτερων» πληροφοριών απο τα διαθέσιμα δεδομένα, κατατάσσεται απο μερικούς σαν κλάδος της θεωρίας των αποφάσεων»।

Μέχρι εδώ πολύ όμορφα. Φαντάζομαι ότι αυτός ο ορισμός αποτελεί και ένα καλό άλλοθι για τις πολλές εταιρίες δημοσκοπήσεων που διεξάγουν γκάλοπ συχνά-πυκνά καθόλη τη διάρκεια μιας κυνερνητικής τετραετίας με σκοπό να βρουν τις «τάσεις» των ψηφοφόρων (ναι, έτσι μας ορίζουν και όχι σαν «πολίτες»). Όμως η πυκνότητα αυτών των δημοσκοπήσεων δικαιολογείται; Καταλαβαίνω μια εταιρία η οποία θέλει να δει πόσο «πουλάει» ένα προιόν, ποιες ομάδες καταναλωτών το επιλέγουν κτλ. Στην πολιτική όμως είναι έτσι; Ποιο είναι το προιόν που μας πουλάνε; Και ποια είναι η πολύτιμη πληροφορία που μας δίνουν εκτός από τροφή στους «έγκρειτους» δημοσιογράφους που αναμασάνε τα ίδια και τα ίδια;

Είναι σε όλους γνωστό ότι η όλη ιστορία είναι ένα σύστημα που ανακυκλώνεται. Τα ΜΜΕ πληρώνουν τις εταιρίες δημοσκοπήσεων για να διεξάγουν τις περίφημες έρευνες. Και μετά τα ίδια ΜΜΕ τις ανάγουν σε ύψιστο θέμα πολιτικού λόγου, κοκ. Τι νόημα όμως έχουν όλα αυτά όταν επι της ουσίας τα ερωτηματολόγια είναι σαν να απευθύνονται σε πίθηκους; (με όλο το σεβασμό σ’ αυτά τα ζωντανά). Το όλο θέμα θα ήταν απλά γραφικό αν η πλειοψηφία του κόσμου ήταν σκεπτόμενοι πολίτες. Σήμερα όμως που τα ΜΜΕ έχουν αντικαταστήσει το 90% της κρίσης μας (το 10% απέμεινε για να αποφασίσουμε πιο αυτοκίνητο θα πάρουμε και σε πιο σκυλάδικο της παραλιακής θα τα σπάσουμε) ο κίνδυνος για την δημοκρατία μας (αλήθεια, τι είναι αυτό;) είναι προφανής.
Φυσικά οι εταιρίες πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους। Θα τους πρότεινα λοιπόν αντί για ερωτήσεις του στυλ «ποιος θεωρείτε ότι είναι ο καταλληλότερος πολιτικός» κτλ, να ξεκινήσουν να ρωτάνε τον κόσμο για καθημερινά θέματα της ποιότητας ζωής τους καθώς επίσης και συγκεκριμένες ερωτήσεις επί πολιτικών θεμάτων. Όχι αοριστολογίες και γενικότητες αλλά συγκεκριμένα πράγματα. Θα είχε πιστεύω ενδιαφέρον να καταγράψει κάποιος τις τάσεις των πολιτών και όχι των ψηφοφόρων, όπως γίνεται σε άλλες πολιτισμένες χώρες του κόσμου όπου οι πολίτες αποφασίζουν με δημοψηφίσματα για θέματα που τους αφορούν άμεσα.

Ίσως κάποιος να πει ότι αυτό θα άλλαζε την δημοκρατία μας όπως αυτή λειτουργεί σήμερα με τα κόμματα και τους εκλεγμένους πολιτικούς. ΟΚ, και; Ποιος μπορεί να είναι ικανοποιημένος με την πραγματικότητα του σήμερα και γιατί να μην δοκιμάσουμε κάτι νέο; Δεν ξέρω, απλώς ρωτάω.

Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»


(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»


Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ


ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ
http://giatinamalia-blog.blogspot.com/