Thursday, July 5, 2007

Monday, July 2, 2007

Τα δέντρα της Πάρνηθας

Κάθομαι σαν τον ηλίθιο και σκέφτομαι όσα έγιναν με τις πυρκαγιές τις τελευταίες μέρες. Τι να γράψω; Έχει κολλήσει το μυαλό μου. Θες η ζέστη, θες η πολλή δουλειά, στούμπωσα το άτομο. Κοιτάζω το προηγούμενο ποστ με την Πάνια και έτσι μου ρχεται να σβήσω το blog μια και καλή. Είμαι σοβαρός; Εδώ ο κόσμος χάνεται, η Πάνια με προβλημάτισε;
Οκ, θα μου πεις τότε σου την βάρεσε και το έγραψες, μην νοιώθεις τύψεις. Άλλοι γράφουν για τα γκομενικά τους, άλλοι κάνουν ψυχοθεραπεία μιλώντας στον ευατό τους, άλλοι προσπαθούν να γίνουν δημοσιογράφοι στη δική τους φυλλάδα, άλλοι ψάχνουν τη χαμένη τους αθωότητα και νιότη, άλλοι γράφουν το λεύκωμα που ποτέ δεν μπόρεσαν σαν παιδιά, άλλοι ζητούν την ανώνυμη επικοινωνία για να κρατηθούν ζωντανοί τώρα που όλοι οι φίλοι τους έφτυσαν, άλλοι απλά αγόρασαν ADSL και κάπως πρέπει να το αξιοποιήσουν, άλλοι, άλλοι ..., ο καθένας ό,τι μπορεί και κουβαλάει.
Εγώ τι κάνω;
Γράφω ότι μου έρθει στο μυαλό. Σήμερα όμως ντρέπομαι, δεν έχω τι να γράψω. Ντρέπομαι γι’αυτά που δεν έχω κάνει, για τους διπλανούς μου που είναι(;) χειρότεροι από μένα, για τους πολιτικούς που δεν μπορούν να οργανώσουν ούτε μια δεκαπενθήμερη του κόμματός τους (εδώ πάλι η μισή ντροπή είναι δική μου που τους ψήφισα), για τους πολιτικούς (και πάλι) που κανένας τους δεν αισθάνεται την ανάγκη να παραιτηθεί, για τους δημοσιογράφους που ασχολούνται με τα «καυτά προβλήματα» όσο αυτά πουλάνε, για, για, για...
Ναι, αν κάτι νοιώθω τώρα κοιτάζοντας στα μάτια το γιο μου είναι ντροπή. Ντροπή και απογοήτευση, ένα μίγμα κενού και κατάθλιψης. Να φύγω; Δύσκολο, έξω ήμουν για πολύ καιρό και πάντα νοσταλγούσα τον τόπο μου. Να μείνω; Αβάσταχτο.
Ίσως νοιώθω έτσι γιατί σήμερα είναι πένθος. Και στο πένθος το μυαλό σταματά. Αύριο μπορεί κάποιος να μου πει ότι αξίζει πάλι να προσπαθώ κόντρα στο ρεύμα και τον κακό μου εαυτό. Μακάρι, πολύ θα το ήθελα αλλά σήμερα δεν μπορώ. Όλα είναι μαύρα, σαν τα καμμένα δέντρα της Πάρνηθας.