Monday, September 17, 2007

Κόψε το και συ, μπορείς!

Μες στην τούρλα των προεκλογικών παροχών, συζητήσεων και βαθειάς εσωτερικής αναζήτησης, κοίτα τι σκέφτηκα ο άνθρωπος: να κόψω το τσιγάρο!

Είμαι εξαρτημένος καπνιστής εδώ και 7 χρόνια καπνίζοντας περίπου 1 πακέτο τη μέρα. Δεν είμαι μανιώδης καπνιστής σε σχέση με άλλους που καπνίζουν 2-3 πακέτα, όμως έφτασα στο σημείο το κάπνισμα να μην είναι πλέον απόλαυση αλλά συνήθεια από την οποία δεν μπορούσα να απαλλαγώ.

Όσες φορές προσπάθησα να το μειώσω σε 2-3 τσιγάρα τη μέρα ήταν μάταιο. Το τρίτο έφαιρνε το τέταρτο κοκ. Χωρίς να έχω κάποιο πρόβλημα υγείας (αν και γνωρίζω τις αρνητικές του συνέπειες, ποιος δεν τις γνωρίζει άλλωστε) το χειρότερο για μένα ήταν η εξάρτηση, αυτός ο φόβος ότι χωρίς ένα τσιγάρο τη δύσκολη στιγμή δεν θα τα καταφέρω.

Μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες μείωσης, αποφάσισα μια πιο ριζοσπαστική λύση: κόψιμο με το μαχαίρι. Και πέτυχε! Στην αρχή (2-3 μέρες) ήταν δύσκολα, πολλά νεύρα από το σύνδρομο στέρησης, αλλά μετά η επιβράβευση: άλλαξε η γεύση μου, έφυγε ο βήχας που είχα το πρωί, νοιώθω καλύτερα την φυσική μου κατάσταση και κυρίως δεν είμαι έρμαιο της νικοτίνης.

Εδώ και 2 βδομάδες είμαι καθαρός. Κάποιες στιγμές έχω την διάθεση να καπνίσω, κυρίως μετα το φαγητό. Δύο φορές μάλιστα άναψα τσιγάρο, αλλά από την πρώτη κιόλας «τζούρα» η γεύση ήταν τόσο άσχημη που το έσβησα. Νοιώθω ότι μπορώ να τα καταφέρω οριστικά, είμαι σε καλό δρόμο. Παράδειγμα; Μετά τα χθεσινά αποτελέσματα δεν άναψα τσιγάρο! Μπράβο μου και πάλι μπράβο μου!

Χωρίς να κάνω τον έξυπνο, πιστεύω ότι αν κάποιος θέλει πραγματικά, μπορεί να κόψει το κάπνισμα. Ενδεικτικά παραθέτω και κάποια χρήσιμα σχετικά sites

http://www.nosmoking.gr/
http://el.help-eu.com/pages/index-8.html

Στο δεύτερο μπορείτε να γραφτείτε και να λαμβάνετε κάθε μέρα συμβουλές με e-mail. Δεν ισχυρίζομαι ότι είναι Η ΛΥΣΗ αλλά βοηθάνε και μάλιστα γενικότερα για τα νεύρα και την απεξάρτηση από την νικοτίνη και όχι μόνο (π.χ. βλέπε σύνδρομα στέρησης εξουσίας για να είμαστε και επίκαιροι). Να μια συμβουλή που μου έστειλαν σήμερα και την συνιστώ όχι μόνο στους καπνιστές αλλά και σε όλους τους πολιτικούς, κερδισμένους αλλά κυρίως στους χαμένους.

Γεια σου Γιώργος
Μετά από μια μέρα δουλειάς ή διασκέδασης, όταν κάνετε διάλειμμα, εάν νιώθετε άγχος ή έχετε κάποιο πρόβλημα, τι θα λέγατε να αφιερώνατε λίγο χρόνο για χαλάρωση;
- Πώς να αντιμετωπίστε το σύνδρομο στέρησης (συμβουλή 4).
Θα προσέξατε ότι το θέμα της ημέρας είναι η χαλάρωση… Αρχίστε με το να είστε κάπου άνετα, φροντίστε να μην σαν ενοχλήσουν για λίγα λεπτά…Αναπνεύστε αργά και βαθιά, εισπνεύστε… κρατήστε… εκπνεύστε… Όταν εκπνέετε, αφήστε τον αέρα να βγει κανονικά, μην τον πιέζετε – έτσι ο αέρας βγαίνει γρήγορα αρχικά, αργά μετά και εν συνεχεία πολύ . Όταν δεν βγαίνει άλλος αέρας, ολοκληρώστε την εκπνοή βγάζοντας και τον εναπομείναντα αέρα… μετά αναπνεύστε ξανά. Επαναλάβατε αυτές τις ενέργειες αρκετές φορές (εισπνεύστε… κρατήστε… εκπνεύστε), συνδυάζοντάς τες με κάποια ευχάριστη λέξη τη στιγμή που εκπνέετε, π।χ।, « ήρεμα », « άνετα », « γαλήνια », « χαλαρά »… ή φανταστείτε κάτι ευχάριστο και χαλαρό (έναν περίπατο στην παραλία, κ।λπ।) ή τονωτικό (το αγαπημένο σας άθλημα, κ।λπ।)।Επαναλάβετε τη λέξη αυτή στον εαυτό σας, ή σκεφτείτε την κατάσταση αυτή σε κάθε άσκηση χαλάρωσης, και όλα θα γίνουν ευκολότερα।Ξεκινήστε κάνοντας αυτή την άσκηση κάπου ήσυχα, όπου αισθάνεστε άνετα και με τα μάτια σας κλειστά.Σταδιακά, θα καταφέρετε να το κάνετε και σε πιο αγχωτικές συνθήκες, ίσως λιγότερο άνετες, και με τα μάτια ανοιχτά.Η τεχνική αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί κάθε φορά που έχετε σύνδρομο στέρησης ή σε οποιαδήποτε αγχωτική περίσταση. Είναι ένα πολύ αποτελεσματικό όπλο.

ΑΝΤΕ ΚΑΛΗ ΜΟΥ (ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΤΟΥΣ) ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ!

Thursday, August 30, 2007

ΑΠΟΡΙΕΣ

Από δηλώσεις στον Flash 96:

«Υπαρκτή η ασύμμετρη απειλή» είπε η ΥΠΕΞ, αναφερόμενη στην κλιματολογική αλλαγή , τους καταπατητές, αλλά και σε αυτούς που, όπως είπε, έκαψαν τα καταστήματα στην Αθήνα και τον Αγνωστο Στρατιώτη, με στόχο να αποδομήσουν το κράτος.

«Να γίνει αεροφωτογράφηση στα καμένα και να κρεμαστεί όποιος χτίσει» δήλωσε χαρακτηριστικά η κ. Μπακογιάννη.

Απορία 1: Μιλάνε ποτέ για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου;
Απορία 2: Σκοπεύετε να κρεμάσετε και αυτούς τους γενναίους που θα τολμήσουν να ξαναχτίσουν τα καμμένα τους σπίτια;

Monday, August 27, 2007

ΑΣΥΜΜΕΤΡΗ ΑΠΕΙΛΗ ΚΑΙ ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ

(η αλλοιώς τι είπε η στρουμφίτα όταν είδε τα στρουμφάκια γυμνά)

Πριν μια βδομάδα επέστρεψα από διακοπές. Έχω καιρό να ασχοληθώ με το blog. Αν εξαιρέσεις το τελευταίο αποχαιρετιστήριο post, η επικαιρότητα με βρίσκει εκεί που την άφησα: στα καμμένα.

Μόνο που τώρα έχουμε νέα δεδομένα. Δεκάδες νεκρούς και απίστευτες καταστροφές περιουσιών και δασών. Πανικός και αμηχανία. Αποδιοργάνωση του κρατικού (ποιού;) μηχανισμού και πλήρης αφασία του κόσμου. Η πολιτική προστασία (ποιά;) περιορίζεται στην καταμέτρηση των νεκρών. Τα κανάλια μιλούν για εθνική τραγωδία και επικηρύσσουν τους εμπρηστές. Η κυβέρνηση λυπάται και οργίζεται (με ποιους αλήθεια;) και η αντιπολίτευση καταγγέλει και κρατάει ενός λεπτού σιγή (αναλογικά ένα δευτερόλεπτο για κάθε νεκρό). Ο πρωθυπουργός αφήνει να εννοηθεί ότι κάποιος αόρατος εχθρός μας επιτίθεται και ο Πολύδωρας μιλάει για ασύμμετρες απειλές και πυροδοτεί θεωρίες συνωμοσίας. Ο Ψωμιάδης δίνει μια άλλη διάσταση, να αγαπηθούμε, λέει, και πάλι από την αρχή...

Και η ερώτηση που απασχολεί όλους είναι: ποιοί το έκαναν; Μην είναι εξωτερικοί παράγοντες που θέλουν να βλάψουν τον άψογο τουρισμό μας; Μην είναι ξένα κέντρα αποφάσεων που θέλουν να ελέγχουν την αναπτυγμένη οικονομία μας; Μην είναι κάποιοι ψυχοπαθείς που ηδονίζονται στην θέα της καταστροφής; Μην είναι νέα μορφή τρομοκρατίας; Μην είναι ένας δράκος που πετάει πάνω από την Ελλάδα και εκτοξεύει φωτιές από το στόμα του;

Προσωπικά, αν πρέπει να διαλέξω ένα από τα παραπάνω παραμύθια, διαλέγω το τελευταίο. Δεν δέχομαι ότι είμαστε τόσο πίσω σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο. Πρόσφατα αποδείξαμε ότι έχουμε την δυνατότητα να καούμε μόνοι μας (βλέπε Πάρνηθα, Πεντέλη κτλ), κανείς δεν μπορεί να μας χαλάσει αυτό το όνειρο κύριοι! Γι’ αυτό μαζέψτε τα τσιράκια σας που από χθες άρχισαν τις προβοκατόρικες ενέργειες (βλέπε στουπιά στην Αγία Παρασκευή και τρομοκρατικές φήμες για κάψιμο της Αττικής) και πηγαίνετε σπίτια σας! Αν έχετε ίχνος τσίπας σταματήστε τα πολιτικά παιχνίδια και τα κροκοδέιλια δάκρυα πάνω στα πτώματα ανθρώπων που χάθηκαν άδικα. Σταματήστε τις θεωρίες συνωμοσίας και μην σπέρνετε την τρομολαγνεία, δεν μας τρομάζετε πια! Αφού δεν φοβόμαστε τον άθλιο εαυτό μας, δεν φοβόμαστε τίποτα!

Thursday, July 5, 2007

Monday, July 2, 2007

Τα δέντρα της Πάρνηθας

Κάθομαι σαν τον ηλίθιο και σκέφτομαι όσα έγιναν με τις πυρκαγιές τις τελευταίες μέρες. Τι να γράψω; Έχει κολλήσει το μυαλό μου. Θες η ζέστη, θες η πολλή δουλειά, στούμπωσα το άτομο. Κοιτάζω το προηγούμενο ποστ με την Πάνια και έτσι μου ρχεται να σβήσω το blog μια και καλή. Είμαι σοβαρός; Εδώ ο κόσμος χάνεται, η Πάνια με προβλημάτισε;
Οκ, θα μου πεις τότε σου την βάρεσε και το έγραψες, μην νοιώθεις τύψεις. Άλλοι γράφουν για τα γκομενικά τους, άλλοι κάνουν ψυχοθεραπεία μιλώντας στον ευατό τους, άλλοι προσπαθούν να γίνουν δημοσιογράφοι στη δική τους φυλλάδα, άλλοι ψάχνουν τη χαμένη τους αθωότητα και νιότη, άλλοι γράφουν το λεύκωμα που ποτέ δεν μπόρεσαν σαν παιδιά, άλλοι ζητούν την ανώνυμη επικοινωνία για να κρατηθούν ζωντανοί τώρα που όλοι οι φίλοι τους έφτυσαν, άλλοι απλά αγόρασαν ADSL και κάπως πρέπει να το αξιοποιήσουν, άλλοι, άλλοι ..., ο καθένας ό,τι μπορεί και κουβαλάει.
Εγώ τι κάνω;
Γράφω ότι μου έρθει στο μυαλό. Σήμερα όμως ντρέπομαι, δεν έχω τι να γράψω. Ντρέπομαι γι’αυτά που δεν έχω κάνει, για τους διπλανούς μου που είναι(;) χειρότεροι από μένα, για τους πολιτικούς που δεν μπορούν να οργανώσουν ούτε μια δεκαπενθήμερη του κόμματός τους (εδώ πάλι η μισή ντροπή είναι δική μου που τους ψήφισα), για τους πολιτικούς (και πάλι) που κανένας τους δεν αισθάνεται την ανάγκη να παραιτηθεί, για τους δημοσιογράφους που ασχολούνται με τα «καυτά προβλήματα» όσο αυτά πουλάνε, για, για, για...
Ναι, αν κάτι νοιώθω τώρα κοιτάζοντας στα μάτια το γιο μου είναι ντροπή. Ντροπή και απογοήτευση, ένα μίγμα κενού και κατάθλιψης. Να φύγω; Δύσκολο, έξω ήμουν για πολύ καιρό και πάντα νοσταλγούσα τον τόπο μου. Να μείνω; Αβάσταχτο.
Ίσως νοιώθω έτσι γιατί σήμερα είναι πένθος. Και στο πένθος το μυαλό σταματά. Αύριο μπορεί κάποιος να μου πει ότι αξίζει πάλι να προσπαθώ κόντρα στο ρεύμα και τον κακό μου εαυτό. Μακάρι, πολύ θα το ήθελα αλλά σήμερα δεν μπορώ. Όλα είναι μαύρα, σαν τα καμμένα δέντρα της Πάρνηθας.

Wednesday, June 6, 2007

Νέα ταλέντα...




Η κυρία Αννίτα Πάνια είναι γνωστή για την προσφορά της στην τέχνη του τόπου μας με το να ανακαλύπτει συνεχώς νέα ταλέντα από το γνήσιο λαϊκό στερέωμα. Πρόσφατα ανακάλυψε ένα νέο ταλέντο. Το όνομά του Κώστας Πάσσαρης. Ο Κώστας ξεκίνησε την καριέρα του πριν από έξι χρόνια όταν συγκλόνισε το Πανελλήνιο με τη γνήσια λαϊκό-αντισυμβατική τριλογία «Σκοτώνω, βιάζω, κλέβω». Η τότε συντηριτική κοινωνία δεν άντεξε το έρμα του Κώστα κι έτσι αυτός αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στο εξωτερικό. Μετά από περιπλανήσεις σε όλο τον κόσμο, ο Κώστας βρήκε ιδανικό χώρο έκφρασης στη Ρουμανία όπου και – όπως όλοι οι μεγάλοι έλληνες που φεύγουν στο εξωτερικό – διέπρεψε. Ο χρόνος έκανε τον κύκλο του και χθες η κυρία Πάνια μας παρουσίασε αποκλειστική συνέντευξη του Κώστα. Ο Κώστας επιθυμεί να επιστρέψει στην Ελλάδα, τον τόπο που τόσο πολύ τον πλήγωσε. Έχει ωριμάσει καλλιτεχνικά αλλά δεν θέλει να εκμεταλλευτεί την δημοσιότητά του. Προτιμάει να αρχίσει δίπλα στον Κατ-Μαν και τα άλλα παιδία. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι σύντομα θα τον απολαύσουμε από τη συχνότητα του Alter καθώς ο έγκρειτος δημοσιογράφος κύριος Χαρδαβέλλας μεσολάβησε για τη διευθέτηση κάποιων καθαρά τυπικών ζητημάτων όπως λήξη διαβατηρίου και μερικούς απλήρωτους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Μείνετε συντονισμένοι στο blog αυτό και σύντομα θα μάθετε περισσότερα.

Υ.Γ. Φήμες που φέρουν τον «Σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι» να αντέδρασε έντονα λόγω σύγκρουσης συμφερόντων είναι απολύτως αναληθείς. Όπως αποκλειστικά δήλωσε η κυρία Πάνια: «Φυσικά και δεν τίθεται θέμα βεντέτας, στον απόπατο που παρουσιάζω υπάρχει χώρος για όλους»

Monday, June 4, 2007

Γκάλοπ του κ...λου ή δημοψήφισμα;

Πάντα πίστευα (και πιστεύω ακόμα) ότι οι επιστημονικές μέθοδοι είναι ένα ισχυρό όπλο που μπορεί – όπως κάθε όπλο – να κάνει καλό ή κακό. Σε μία αναζήτηση του ορισμού της στατιστικής στο Google βρήκα:
«η Στατιστική είναι επιστήμη που επιχειρεί να εξαγάγει γνώση χρησιμοποιώντας εμπειρικά δεδομένα. Βασίζεται στη χρήση της στατιστικής θεωρίας, ενός κλάδου των εφαρμοσμένων μαθηματικών. Στη στατιστική, η τυχαιότητα και η απροσδιοριστία ορίζονται στα πλαίσια της θεωρίας πιθανοτήτων. Η πρακτική της στατιστικής περιλαμβάνει την σχεδίαση, συλλογή και ερμηνεία δεδομένων που προκύπτουν απο αβέβαιες παρατηρήσεις. Επειδή η στατιστική αποσκοπεί στην εξαγωγή των «καλύτερων» πληροφοριών απο τα διαθέσιμα δεδομένα, κατατάσσεται απο μερικούς σαν κλάδος της θεωρίας των αποφάσεων»।

Μέχρι εδώ πολύ όμορφα. Φαντάζομαι ότι αυτός ο ορισμός αποτελεί και ένα καλό άλλοθι για τις πολλές εταιρίες δημοσκοπήσεων που διεξάγουν γκάλοπ συχνά-πυκνά καθόλη τη διάρκεια μιας κυνερνητικής τετραετίας με σκοπό να βρουν τις «τάσεις» των ψηφοφόρων (ναι, έτσι μας ορίζουν και όχι σαν «πολίτες»). Όμως η πυκνότητα αυτών των δημοσκοπήσεων δικαιολογείται; Καταλαβαίνω μια εταιρία η οποία θέλει να δει πόσο «πουλάει» ένα προιόν, ποιες ομάδες καταναλωτών το επιλέγουν κτλ. Στην πολιτική όμως είναι έτσι; Ποιο είναι το προιόν που μας πουλάνε; Και ποια είναι η πολύτιμη πληροφορία που μας δίνουν εκτός από τροφή στους «έγκρειτους» δημοσιογράφους που αναμασάνε τα ίδια και τα ίδια;

Είναι σε όλους γνωστό ότι η όλη ιστορία είναι ένα σύστημα που ανακυκλώνεται. Τα ΜΜΕ πληρώνουν τις εταιρίες δημοσκοπήσεων για να διεξάγουν τις περίφημες έρευνες. Και μετά τα ίδια ΜΜΕ τις ανάγουν σε ύψιστο θέμα πολιτικού λόγου, κοκ. Τι νόημα όμως έχουν όλα αυτά όταν επι της ουσίας τα ερωτηματολόγια είναι σαν να απευθύνονται σε πίθηκους; (με όλο το σεβασμό σ’ αυτά τα ζωντανά). Το όλο θέμα θα ήταν απλά γραφικό αν η πλειοψηφία του κόσμου ήταν σκεπτόμενοι πολίτες. Σήμερα όμως που τα ΜΜΕ έχουν αντικαταστήσει το 90% της κρίσης μας (το 10% απέμεινε για να αποφασίσουμε πιο αυτοκίνητο θα πάρουμε και σε πιο σκυλάδικο της παραλιακής θα τα σπάσουμε) ο κίνδυνος για την δημοκρατία μας (αλήθεια, τι είναι αυτό;) είναι προφανής.
Φυσικά οι εταιρίες πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους। Θα τους πρότεινα λοιπόν αντί για ερωτήσεις του στυλ «ποιος θεωρείτε ότι είναι ο καταλληλότερος πολιτικός» κτλ, να ξεκινήσουν να ρωτάνε τον κόσμο για καθημερινά θέματα της ποιότητας ζωής τους καθώς επίσης και συγκεκριμένες ερωτήσεις επί πολιτικών θεμάτων. Όχι αοριστολογίες και γενικότητες αλλά συγκεκριμένα πράγματα. Θα είχε πιστεύω ενδιαφέρον να καταγράψει κάποιος τις τάσεις των πολιτών και όχι των ψηφοφόρων, όπως γίνεται σε άλλες πολιτισμένες χώρες του κόσμου όπου οι πολίτες αποφασίζουν με δημοψηφίσματα για θέματα που τους αφορούν άμεσα.

Ίσως κάποιος να πει ότι αυτό θα άλλαζε την δημοκρατία μας όπως αυτή λειτουργεί σήμερα με τα κόμματα και τους εκλεγμένους πολιτικούς. ΟΚ, και; Ποιος μπορεί να είναι ικανοποιημένος με την πραγματικότητα του σήμερα και γιατί να μην δοκιμάσουμε κάτι νέο; Δεν ξέρω, απλώς ρωτάω.

Friday, June 1, 2007

Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»


(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»


Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ


ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ
http://giatinamalia-blog.blogspot.com/

Wednesday, May 23, 2007

Love Over Gold

Η θαυμαστή κιθάρα του κυρίου Knopfler

Wednesday, May 16, 2007

Test drive?

Μετά από προσκληση της rodoula-kelly (την οποία ευχαριστώ) απαντώ στο ερωτηματολόγιο

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι:
Να έχω υγεία και να χαίρομαι τις απλές στιγμές της ζωής.
2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Ο γιός μου που χωροπηδάει πάνω στο κρεβάτι μου.
3. Hτελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια.
Προχθές, η σοβαρή ατάκα του γιού μου (2 ½ ετών) «έχεις απόλυτο δίκιο μπαμπά» όταν τον μάλωσα.
4. To βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας.
Έχω αρκετά «θετική» σκέψη.
5. Το βασικό σας ελάττωμα.
Πολλές φορές τεμπελιάζω.
6. Σε ποιά λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε αυτά που γίνονται από άγνοια.
7. Με ποιά ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Καμμία.
8. Ποιοί είναι οι ηρωές σας σήμερα;
Η γυναίκα μου!
9. Το αγαπημένο σας ταξίδι.
Στα βουνά της Ελβετίας.
10. Αγαπημένοι σας συγγραφείς
Δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο.
11. Ποιά αρετή προτιμάτε σε ένα άντρα;
Την ακεραιότητα.
12. Σε μία γυναίκα;
Επίσης.
13. Αγαπημένος συνθέτης.
Χατζιδάκις
14. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Yassou Maria!
15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε.
Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο.
16. Η ταινία που σας σημάδεψε.
Ο Άγγλος ασθενής.
17. Αγαπημένος ζωγράφος.
Δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο.
18. Αγαπημένο χρώμα.
Μπλέ.
19. Ποιά θεωρείτε τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Το ότι ζω ακόμα από τη δουλεία που μου αρέσει να κάνω.
20. Το αγαπημένο σας ποτό.
Κρασί Cabenet Sauvignon
21. Για ποιό πράγμα μετανοιώνετε περισσότερο.
Που άρχισα το κάπνισμα.
22. Τι απεθάνεστε περισσότερο απ'όλα;
Το ψέμα και την υποκρισία.
23. . Οταν δεν γράφετε ποιά είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Βόλτες στη φύση.
24. Ο μεγαλύτερος φόβος;
Οτι κάποια στιγμή ο εγκέφαλός μου θα με εγκαταλείψει.
25. Σε ποιά περίπτωση θα επιλέγατε να πείτε ψέμματα;
Για να μην πληγώσω κάποιον.
26. Ποιό είναι το μότο σας;
One for all and all for one.
27. Πως θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Χωρίς τύψεις.
28. Εαν συνέβαινε να συναντήσετε το θεό,τι θα θέλατε να σας πει;
Γιατί ενώ είναι τόσο γεναιόδωρος στο να δίνει στον άνθρωπο ηδονές, είναι τόσο τσιγκούνης με την λογική.
29. Σε ποιά πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτό το καιρό;
Ελπίζω συγκροτημένη.
Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και τη υπομονή σας.
Και εγώ. Τι κερδίζω; :)

Tuesday, May 15, 2007

Με το συμπάθιο κύριε καλλιτέχνα ... βγάλτε το σκασμό!


Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που ωθεί άτομα που ανήκουν στον λεγόμενο καλλιτεχνικό χώρο να πιστεύουν ότι έχουν το ακατολόγιστο και να εκφράζουν άποψη επί παντός επιστητού και μάλιστα με μια απίστευτη υπεροψία.

Αφορμή μου δόθηκε παρακολουθώντας τον Σταμάτη Κραουνάκη που ήταν καλεσμένος στην εκπομπή του Λαζόπουλου. Καταρχήν να πω ότι τον κύριο Κραουνάκη τον σέβομαι σαν μουσικό, συνθέτη και γενικότερα καλλιτέχνη (ότι κι αν σημαίνει αυτό) άσχετα αν υπάρχουν και δουλείες του που δεν μου αρέσουν, αυτά είναι γούστα.

Μέχρι εδώ καλά. Έχουμε και λέμε τώρα. Όποιος παρακολούθησε την συζήτηση θα έμαθε συνταρακτικά πράγματα. Π.χ. ότι ο κύριος Κραουνάκης είχε από μικρός ένα πιάνο που τα πλήκτρα του ήταν κίτρινα (αμέ) και είχαν μια μεθυστική μυρωδιά (;)... και ότι έχει περάσει απίστευτες στιγμές με τον Λαζόπουλο που κοιμήθηκε σπίτι του κάτω από το πιάνο με τα σώβρακα τα οποία δεν είναι cK γιατί κατά τα λεγόμενά του (σ.σ. τον πιστεύω!) δεν βρίσκει νούμερο. Μας είπε επίσης πιο είναι και το πρόβλημα της νεολαίας σήμερα: δεν σκέφτονται το πήδημα ενώ ακόμα κι αυτός στην ηλικία που είναι το σκέφτεται (σ.σ. θα ήθελα να το πιστέψω...). Είπε και άλλα τα οποία δεν θυμάμαι λεπτομερώς αλλά αυτό που μου έμεινε σαν γενική εικόνα είναι η περιαυτολογία.

Φυσικά ο εν λόγω κύριος δεν είναι ο μόνος. Στις μέρες μας το να είσαι δημόσιο πρόσωπο σου δίνει αυτόματα το δικαίωμα να έχεις (τη σωστή εννοείται) γνώμη για όλα. Αυτό ίσως να μην είναι πάντα κακό. Η τέχνη όμως είναι κάτι που εμένα προσωπικά θέλω να με ανεβάζει πνευματικά και να με ταξιδεύει εκεί που δεν μπορώ να πάω αλλοιώς. Η απομυθοποίηση του καλλιτέχνη είναι αυτόματα και η καταστροφή του έργου του. Ακόμα κι αν έχει από την φύση του μια έπαρση, δεν θέλω να το ξέρω! Μου χαλάει όλη την ωραία γεύση.

Μήπως όμως η αιτία του κακού είναι ότι η δόξα μας τρελαίνει; Τι σημαίνει «ηθοποιός σημαίνει φως» για παράδειγμα; Όλοι οι άλλοι είμαστε τυφλοί; Με εκνευρίζει αυτή η έπαρση η οποία δυστυχώς προβάλλεται και από άξιους ανθρώπους που βρίσκονται από την άλλη μεριά της όχθης και πολεμάνε (;) την κακογουστιά και την προχειρότητα. Κρίμα...

Δεν θυμάμαι ποιος είπε ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να σωπαίνει, συμφωνώ όμως απόλυτα. Σε απλά ελληνικά: κύριε καλλιτέχνα ... βγάλτε το σκασμό!

Thursday, May 10, 2007

Γιατί μπαμπά;


Γ: Μπαμπά, τι είναι αυτά;
Π: Ποιά αγόρι μου;
Γ: Αυτά τα καρεκλάκια με τις ρόδες. Είναι αυτοκίνητα;
Π: Όχι αγόρι μου, αυτά είναι αναπηρικά καρότσια.
Γ: Τι είναι αυτά μπαμπά, πες μου.
Π: Θυμάσαι μια φορά που χτύπησες στο κεφάλι και πήγαμε στο νοσοκομείο;
Γ: Ναι.
Π: Έ, όταν κάποιος χτυπήσει και πάει στο νοσοκομείο και μετά δεν μπορεί να περπατήσει του δίνουν ένα τέτοιο καρότσι για λίγο καιρό μέχρι να γίνει καλά.
Γ: Και αυτή η κυρία και ο κύριος γιατί κάθονται σε τέτοια; Είναι άρρωστοι; Πονάνε;
Π: Ποιοί αγόρι μου;
Γ: Αυτοί στην τηλεόραση, στο τι βι πορν κλόουν.
Π: Σε ποιό;!!!
Γ: Στο τι βι πορν κλόουν.
Π: Τι βι ντιν γκλον θες να πεις;
Γ: Ναι, σ’αυτό.
Π: Αυτοί είναι δύο ηθοποιοί που τους κάλεσαν να κάνουν ένα αστείο.
Γ: Γιατί μπαμπά, είναι αστείο να κάθεται κάποιος σε πηρικικό καρότσι;
Π: Αναπηρικό καρότσι.
Γ: Ναι αυτό, είναι αστείο;
Π: Όχι αγόρι μου, το κάνουν στα ψέμματα.
Γ: Τι είναι ψέμματα μπαμπά;
Π: ....
Γ: Έλα, πες μου μπαμπά.
Π: Ψέμματα είναι κάτι που δεν είναι αλήθεια. Θυμάσαι τον δράκο στο παραμύθι;
Γ: Ναι, αυτόν που φοβάμαι πολύ...
Π: Ναι, αυτός δεν υπάρχει, δεν χρειάζεται να φοβάσαι, είναι στα ψέμματα.
Γ: Εγώ μπαμπά με αυτό το ψέμα δεν γελάω.
Π: Με ποιο αγόρι μου, με τον δράκο;
Γ: Όχι, με αυτό στο τι βι πορν κλόουν. Χθες είδα στην παιδική χαρά ένα παιδάκι σε ένα τέτοιο καρότσι και η μαμά μου είπε ότι δεν μπορεί να περπατήσει.
Π: Ναι, αυτό δεν είναι αστείο.
Γ: Μπαμπά, φοβάμαι.
Π: Τι αγόρι μου, τον δράκο;
Γ: Όχι, μην χτυπήσω και πάμε στο νοσοκομείο και πρέπει να καθήσω και εγώ σε τέτοιο καρότσι.
Π: Μην φοβάσαι αγόρι μου, εγώ και η μαμά θα είμαστε πάντα δίπλα σου ότι κι αν συμβεί. Γι’αυτό προσέχουμε όταν περπατάμε στο δρόμο και πιανόμαστε χεράκι.
Γ: Ναι, χεράκι.
Π: Άντε τώρα, πάμε για ύπνο είναι αργά. Κλείσε την τηλεόραση.
Γ: Ναι, την κλείνω, τι βι πορν κλόουν!

[Ο διάλογος είναι φανταστικός. Η φωτογραφία είναι από τον φίλο μου Γ.Μ.]

Monday, May 7, 2007

Γιατί επιστήμη;

Έλα ντε! Για πολλούς λόγους, συμπεριλαμβανομένου και του βιοποριστικού (όσο περίεργο κι αν ακούγεται...), όμως η ουσία συνοψίζεται στο εξής:
ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ!

George Mallory (1886-1924)

[After being asked repeatedly by reporters in New York City while on a lecture tour why he wanted to climb Mount Everest, Mallory is famously said to have replied, "Because it is there."]

Χμ! Καλό ακούγεται αλλά υπάρχει και η άλλη άποψη. Δικαιολογείται να ξοδεύονται τεράστια ποσά για να κάνουμε το κέφι μας όταν σήμερα τα 2/3 του κόσμου πεινάνε; Καλά, μην τρελαθούμε κιόλας, τα ποσά που διατείθενται για την έρευνα και την επιστήμη είναι πολύ λιγότερα από άλλους τομείς (βλέπε εμπόριο, life style, "ανάπτυξη" (οτιδήποτε κι αν σημαίνει αυτό ...) κτλ). Όμως ο προβληματισμός είναι πιστεύω βάσιμος. Θα επενέλθω σύντομα με παραδείγματα, μέχρι τότε οποιαδήποτε σχόλια είναι ευπρόσδεκτα!

Friday, May 4, 2007

ΚΑΛΩΣ ΤΟΝ!

Σας καλωσορίζω στο blog μου. Παρόλο που ασχολούμαι με την επιστήμη, ο τίτλος του blog ειναι καθαρά αυτοσαρκαστικός. Σύντομα θα προσθέσω τα πρώτα κείμενα σαν μια αρχή για προβληματισμό σε θέματα έρευνας και τεχνολογίας καθώς επίσης και ότι μου προκαλεί εντύπωση και πιστεύω ότι αξίζει να το μοιραστώ με άλλους.